Bazen bu ben miyim diyorum . Bu çileden çıkan. Bu ses bu düşünüş bana yabancı diyorum. Bu kadar bencil olmamalısın Selen.
Olamıyorum da zaten . Ama öyle zamanlar geliyor ki bencil bir yan çıkıyor içimden insanlar üzerime geldikçe benden yapamayacağım ama yapmak zorunda olduğum bir şeyler istedikçe. Ve ben ne kadar zorlasam kendimi değişemiyorum yine yapmaya çalışıyorum elimden geldiğini. Ama kötülük yapıyormuşum gibi de geliyor. Çünkü herkesin sorumluluğunu almak zor ki karşımdakine yürümeyi, koşmayı değil yaslanmayı öğretiyorum. Her şey iyi güzel hoş fakat bu ikilemlerim , gidiş gelişlerim bu anlarda kırdığım kalpler, sonra duyduğum vicdan azabı. Bazen '' gitmek '' eylemini getiriyor sadece aklıma. Kaçmak olabildiğince uzağa. Aradıığm huzuru bulmaya. Belki bir kasabada belki büyük bir şehirde bilinmez. Ben koşmayı yürümenin önüne koymuşken , özgürlük arsızıyken bu prangalar fazla bana. Elimde olmayan nedenleri sevmiyorum artık. Elimde olsun tüm nedenlerim , sonuçlarım. Bitsin bu karmaşa. Bir tutam düzen, bir tutam huzur , bir tutam da mutluluk karışsın artık hayatımda.
Sorumluluktan bunalmış ben yine iç karartıcı bir buhran anında damar şarkılarımdan bir tanesiyle oturmaktayım odamın ortasında . Duvarlara bakıyorum her seferinde. Böyle yaşlanmak istemiyorum. Bu dönemlerden geçmek istemiyorum. Başka heyecanlarım olmalı. Başkalarının hayatlarını kendi hayatıma yeğ tutmamalıyım artık. İyi bir insan olabilmek için çabamı bir tarafa bırakmalıyım. Bazen bencillik gibi gözükse de bırakmalıyım kontrol mekanizmamı.
Böyle olmaz Selen. Böyle yaşanılmaz.