Hayatım boyunca uzaklaşanlara yakın kalmaya çalıştım hep. Bu benim sefilliğimdi tek kelimeyle. Şimdi uzaklaşıyorsun ya tutuyorum dilimi. İkiyüzlülüğümü biliyor bundan iğreniyor ama yanıma kar bıraktığımı görüyorum saçmasapan bir bilinçle.
Olay hep bundan ibaretti aslında. Başlangıç buradan gelmekteydi. ''Yalnız kalmaktan korkmak'' Hep iyi davranmak iyi düşünmek ve başına iyi şeyler gelecek. Olmuyor herkes birbiriyle yakalayacak diye bir kural yok aynı kaideyi.
Uzaklaşıyorsun ya benden şimdi sen sahte bir tebessümle ilgileniyormuş ayakları yapmak istiyorum sana tek çıkma gitme diye. Yapay bir ikiyüzlülükle. Bunları da dile getirirken gidene dur denmez cümlesi geliyor dile. Peki bu hissiyat ne ile hayra yorula? Ne ile kapatıla ? Gereksiz saçmalıklar silsilesi nasıl durdurula ?
En iyisi uzaklaşmak istiyorsan uzaklaş sen . Farkettim ki güçlüyü de iyi oynayabiliyorum ben.